Αγαπημένο μου ημερολόγιο,
Σήμερα το πρωί, πήγα ως συνήθως στο
σχολείο. Μας μάζεψαν όλες τις τάξεις στο προαύλιο γιατί θα πηγαίναμε μια εκδρομή στην κεντρική πλατεία. Είχε μαζευτεί πολύς κόσμος.
Ένας κύριος καθόταν χάμω και είχε μπροστά του μια φωτιά που έκαιγε κάτι.
Πέρασαν λίγα λεπτά και η φωτιά όλο και μεγάλωνε. Ρώτησα τον Αλέξη τι γινόταν
και μου απάντησε πως δεν ήξερε. Ρώτησα τότε έναν περαστικό και μου απάντησε πως
καίγανε τα βλαβερά βιβλία. Εγώ δεν ήξερα τι ήταν αυτά, ούτε και ο Αλέξης. Κάτι
παιδία, μαζί τους και ενήλικες, πηδούσαν πάνω από την φωτιά και τις στάχτες. Ο
Αλέξης φαινόταν σαν να καταλάβαινε τι γινόταν, γιατί τα μάτια του ήταν φλόγες.
Όχι από το θέαμα που έβλεπε αλλά από τον θυμό του. Ήταν έτοιμος να σκάσει σαν
βόμβα. Δεν μπήκα στον κόπο να τον ρωτήσω γιατί θα γινόταν ακόμη πιο έξαλλος.
Στην στάχτη ανακάλυψα με την άκρη του ματιού μου έναν από τους <<Αρχαίους>>
του παππού. Τι δουλειά είχαν αυτοί εκεί αφού ο παππούς δεν αφήνει κανέναν να
τους αγγίξει; Η φωτιά μόλις έσβησε και είναι η ώρα να φύγουμε. Ο κος Καρανάσης
είχε ειδοποιήσει τους γονείς μας να έρθουν πιο νωρίς. Ο παππούς ήρθε να με
πάρει μαζί με τον πατέρα του Αλέξη. Και οι δύο τους φαίνονταν τσαντισμένοι. Πήραν
και τα βιβλία του μπαμπά του Αλέξη. Γύρισα σπίτι και κατευθείαν πήγα για ύπνο.
Η Μυρτώ ήταν χαρούμενη και συνάμα στενοχωρημένη. Καυχιόταν ότι το πρωί την είχε
καλέσει ο αρχηγός της για να κάνει πρόβα τον μονόλογό της. Ταυτόχρονα,
κλαψούριζε γιατί δεν είδε το κάψιμο των βιβλίων. Μετά μου παρουσίασε τον
μονόλογο της. Θύμωσα πολύ, γιατί μιλούσε αντίθετα σε όσα μας είχε μάθει ο
παππούς πριν πάμε στο σχολείο του κου Καρανάση. Πήδηξα πάνω της να της κλείσω
το στόμα και στην προσπάθεια της να ξεφύγει έπεσε κάτω και χτύπησε το κεφάλι
της στο προσκέφαλο του κρεβατιού. Έκλεγε και παραπονιόταν ότι δεν θα μπορέσει
να πει τον μονόλογό της. Μόνο για τον μονόλογό της νοιάζεται. Όχι γιατί, θα
μπορούσε να είχε πάθει κάτι σοβαρό...
Σ.Α
ΣΤ1
